Odeszła Ewa Tyburczyk. Ewa, a nie Hildegarda, mimo, że takie właśnie imię miała wpisane w dowodzie osobistym. Dla wszystkich, którzy ją znali, była Ewą, lub – tak jak dla mnie – Panią Ewą. Wiedzieliśmy o jej chorobie, ale jak zawsze w takiej sytuacji mieliśmy nadzieję, że ją pokona. Życzyliśmy jej tego. Miała 75 lat, z których ostatnich 14-cie, w znacznej części, poświęciła Bytomskiemu Uniwersytetowi Trzeciego Wieku. Była związana z Uniwersytetem od samego początku jego istnienia. Zmarła 26 lipca 2020 r.
Wiosną i latem 2006 roku zajmowałem się najpierw powołaniem do życia, a potem zorganizowaniem pracy Bytomskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Nie pamiętam już kiedy dokładnie Pani Ewa pojawiła się w moim gabinecie z propozycją jakichś zajęć, wykładów, projektami pobudzenia aktywności słuchaczy. Może było to jeszcze przed uroczystą inauguracją działalności Uniwersytetu – 25 października 2006 roku, a może któregoś dnia w listopadzie lub grudniu tegoż roku. Wcześniej dojeżdżała na zajęcia Uniwersytetu Trzeciego Wieku działającego na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Teraz postanowiła aktywnie włączyć się w rozwój podobnej uczelni w swoim mieście. Kiedy pięć miesięcy później – marcu 2006 – wybrany został przez słuchaczy pierwszy Zarząd Samorządu Słuchaczy, Pani Ewa była już osobą powszechnie przez społeczność Uniwersytetu znaną. Została Przewodniczącą Zarządu i pełniła tę funkcję przez kilka następnych lat (od roku 2013 współzarządzała Samorządem Słuchaczy jako jego Wiceprzewodnicząca). Bez żadnej przesady można stwierdzić, że to, jak szybko Uniwersytet się rozwijał w następnych latach i jak mocno dzisiaj wpisuje się w panoramę Bytomia jest w dużej mierze Jej zasługą.
Pamięć jest ulotna, dlatego niektórzy piszą pamiętniki. Są przydatne, bo po latach znaleźć w nich można wiele informacji oprócz, co oczywiste o autorze, także o jego znajomych, przyjaciołach, czy przypadkowo spotkanych osobach. Mam nadzieję, że ktoś ze słuchaczy naszego Uniwersytetu takowy pamiętnik pisze i że w nim znajdują się zapisy poświęcone Pani Ewie. Ja niestety muszę się posiłkować tylko tym, co mam w mojej, tak jak napisałem, ulotnej pamięci. A pamiętam, że Pani Ewa była w życiu Uniwersytetu, zawsze i wszędzie. Wiele realizowanych, z udziałem słuchaczy, lub dla słuchaczy przedsięwzięć (teraz mówi się projektów), było jej pomysłem. Tak jak utworzenie uczelnianego chóru i powierzenie go artystycznej opiece pani Moniki Woleńskiej. Tak jak zebranie grupy wolontariatu i nawiązanie współpracy z Domem Pomocy Społecznej „KOMBATANT” w Bytomiu-Miechowicach. Tak jak organizacja corocznych Koncertów Noworocznych Uniwersytetu. Tak jak nasz udział przez kilka kolejnych lat w Uniwersjadzie Trzeciego Wieku w Warszawie. Tak jak… wymieniać można by jeszcze długo. Ale przecież z równie wielkim zaangażowaniem włączała się w realizację projektów zaproponowanych przez innych. W Zarządzie Samorządu była osobą „od kultury” i od „spraw społecznych”, ale zawsze służyła pomocą i swoją obecnością, dopóki zdrowie jej na to pozwalało, na zawodach sportowych organizowanych przez nasz Uniwersytet lub rozgrywanych z udziałem naszych reprezentantów. We wczesnych latach działalności Uniwersytetu zorganizowała kilka wycieczek turystycznych. Dzięki swoim szerokim kontaktom zapraszała do Bytomia z wykładami nauczycieli akademickich śląskich uczelni. Po utworzeniu w Bytomiu, w roku 2015, Rady Seniorów, której została Przewodniczącą, reprezentowała w niej społeczność „swojej” uczelni.
Ludzie są różni. Są tacy, którzy biorą i tacy, którzy dają. Tacy, którzy czekają i tacy, którzy działają. Tacy, którzy oczekują na pomoc innych i tacy, którzy innym pomagają. Tacy, o których zapomina się w godzinę po spotkaniu i tacy, którzy zostają w pamięci na długo. Ewa, Pani Ewa dawała, działała oraz pomagała. I dlatego pozostanie w naszej pamięci na długo. Powiedzenie mówi, że nie ma ludzi niezastąpionych. Ją trudno będzie zastąpić.
Ryszard Kłak
Dyrektor Centrum Kształcenia Ustawicznego w Bytomiu
